همسفران

1. 

   پریچهر بر گی چمی 16 آبان 1402

   خبر آمد جشن آبانگانی بر پا است در دل کویری که آب انبارش خشکیده و قناتش کم آب گشته است ، چمدان را بستیم و بر خالی تنهایی مان لباس سبز پوشاندیم . و به دعوت تیم safarnevis و با کجاوه ایی پر سرنشین و با همسفرانی دلنشین ،مهمان سرای ماه بی بی و نخلستان حاجی بابا سکنا گزیدیم ، تا مهمان مردمان خونگرم و با صفای اردکان باشیم ، مردمانی که اگر چه آب کم می بینند ،اما خود چون آب زلال و پاکند .
   در آن جا جشنی بر پا بود از جنس دانش و نور ،صحنه ایی ساخته شده از خرد پیشینیان و نگهبانی وحفاظت شده به همت مردان بزرگی که قلبی به وسعت سرزمین ایران داشتند.
   پیشینیانی که اگر چه نامی از خود به‌جا نگذاشته اند ولی روح بزرگشان چنان آثاری از خود به جای گذاشته که تا امروز پا برجا ، زیبا و غرور آفرین است .
   در جایی ازشهر سفره گهنباری ، پر خیر و برکت گسترده شده بود، از نان سیرگ گرفته تا میوه های خوش طعم و رنگ، خیرات عدس و خرما و نخود در کنار مردانی نیک دین و زنانی شیر مرد ،بانوان کهنسال نورانی که میزبان همسفران سفید پوش و پاک جامه مان بودند.

   آخ چه بگویم از کوچه پس کوچه های اردکان و معماری بی نظیر و شگفت انگیزش در آن شب باران زده که بوی نم و کاهگلش تو را به یاد حکایت خلقت می انداخت که گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند .
   چه بگویم از زیبایی دربند ها و خانه های اعیانی ۴ هشتی و ۳ هشتی خاتمی و موزه فرش و کارگاه پارچه بافی.

   اما خرانق زیبا و فراموش شده ، با قدمتی هزاران ساله و کاروانسرای زیبایش،گنجینه بود از یاد رفته ،
   پیرسبز و چِک چِک آبش ، پیرهریشت و مادر و فرزند در آغوش خفته اش،
   آتشکده و خانه سلامت شریف آباد و میزبانان مهربان و خوشرویش، استاد هاتفی مقنی و صدای زیبایش
   همه و همه به تو آرامش احساس غروری همراه با افسوس میدادند.

   و اما جشن آبانگان واقعی در دل کویر و کاریز زنده اش بود که
   سرباز و نگهبانی کهنه کار و جان برکف بنام استادقانعی و بانو مهربانش به یاد و عشق پدرچراغش را روشن نگه داشته بودند، تا من امروزی تاریخ و تمدن چند هزار ساله ام را فراموش نکنم ،
   اگر چه افسوس ها خوردیم در غم از دست رفتن آن هم دانش و آگاهی و آب و خاک ، و غم بسیار خوردیم از کوچ مقنی گم نام خفته در خاک کویر .
   دخمه ترکان در عقدا ودخمه شریف آباد را دیدیم که از گزند بی خردان در امان نمانده و فریاد(#حفظ-حریم-آثار-ملی
   #دخمه-شریف-آباد-اردکان) می‌زدند تا شاید این فریاد راه به جایی برد.
   از اردکان که عبور می کردیم باغ های پسته گشاده دست را دیدیم،
   اگر چه کوچه پس کوچه های عقدا ( گبرا ) هیاهوی کوچ و سکوت پر کرده بود اما
   آنجا را با خاطره باغ انارش ،جوی پر آبش ترک گفتیم .
   تا به انتظار جشنی دیگر و خبری دیگر از safarnevis بنشینیم.

   سفرنویس؛ سپاس از قلم شیوای شما و به امید دیداری دوباره

   پاسخ

با ما همسفر باشید

برای صرف‌نظر کردن از پاسخ‌گویی اینجا را کلیک نمایید.