گفتگو با ژرژان فابین باتااوش محافظ مخصوص حضرت امام (ره) انگار مسیح ظهور كرده بود.

در اوّل آبان 1388 دوستی به نام آقای میرغضنفری تلفن زد و گفت: آیا شما از مهمانداری كه همراه امام در روز 12 بهمن از پله‌های هواپیما پایین می‌آیند خبر داری؟ گفتم: چطور؟ گفت: ایشان در تهران هستند و سرگردان. خیلی تعجب كردم و گفتم: مشتاقانه منتظر دیدار این عزیز و شما در مركز اسناد انقلاب هستم. بنابراین در تاریخ 1388.08.10 آقای میرغضنفری به همراه ژرژان فابین باتااوش محافظ مخصوص حضرت امام به مركز تشریف آوردند. البته آقای باتااوش بدون لباس یونیفرم كه در 12 بهمن بر تن داشت، آمده بود.

آقای باتااوش خیلی روان فارسی صحبت می‌كرد و خیلی هم پیر شده و با آن چهره معروف متفاوت است. به آقای باتااوش گفتم: چطور در ایران ماندگار شدی؟ و سپس به یاد فیلمی افتادم كه چندین سال پیش آقای داود رشیدی پیرامون اقامت امام در پاریس تهیه كرده و در آن فیلم با افراد بسیاری صحبت شده بود. و گفته شد كه فردی كه همراه امام از پله‌های هواپیما پائین می‌آید نیز مرحوم شده است؟! یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم.

سپس آقای باتااوش ادامه داد و گفت: 64 سال دارم و اصالتاً اهل الجزایر هستم و به فرانسه مهاجرت كردم و در یك خانواده مسیحی بزرگ شده‌ام. بعد از تحصیلات دانشگاهی جذب پلیس فرانسه شدم و به هنگام ازدواج قسمتم یك خانم ایرانی به نام «بیتا آهی» شد و ثمره این ازدواج هم دو فرزند است. یك دختر و یك پسر كه الان بین آمریكا و ایران تردد می‌كنند.

از آقای باتااوش پرسیدم چگونه به پیر و مرشد و مراد ما روح‌الله الموسوی خمینی وصل شدی؟

گفت: وقتی آقای [امام] خمینی به پاریس آمد. پلیس فرانسه چند نفر را برای محافظت نزد امام فرستاد اما آقای خمینی هیچ كدام را نپذیرفت تا این كه قسمت من شد و در همان دیدار اوّل علقه‌ای میان من و آقای خمینی برقرار شد و چون فارسی هم صحبت می‌كردم مزید بر علت شد. و در مدت 116 روز اقامت امام در نوفل لوشاتو همواره با امام بودم.

آقای باتااوش خاطرات شنیدنی زیادی از نوفل لوشاتو داشت. و سپس ادامه داد و گفت: وقتی كه قرار شد آقای خمینی به ایران بیاید من هم همراه ایشان در آن پرواز تاریخی بودم و زمانی كه هواپیما می‌خواست در فرودگاه مهرآباد به زمین بنشیند. یونیفرم مخصوص پوشیدم و به هنگام تشریف‌فرمایی امام از پله‌های هواپیما دست امام را گرفتم و امام هم دست مرا گرفت. و از پله‌ها پائین آمدیم‌ـ روز عجیبی بود. انگار مسیح(ع) ظهور كرده بود.

ایشان ادامه داد و گفت به علت علاقه‌ای كه به امام پیدا كرده بودم به احمد آقا گفتم می‌خواهم در ایران بمانم. احمد آقا گفت دولت فرانسه برای شما مشكل درست نمی‌كند گفتم خیر. خودم را بازنشسته می‌كنم. بعد از موافقت امام و احمد آقا و گرفتن حكم بازنشستگی به ایران آمدم و با نظر احمد آقا با شهید چمران و سپس مرحوم نظران همكاری‌های متعدد داشتم و در كارهای مختلف كمك می‌كردم. حال هم كه پیر شده‌ام و همسرم نیز از من جدا شده است و در غربت و بی‌كسی و آوارگی در تهران به سر می‌برم تا این كه بمیرم و جنازه‌ام را آتش بزنند و در دریا بریزند تا به وسیله گردش آب به طبیعت برگردم.

قصه پرغصه‌ آقای باتااوش خیلی مرا متأثر كرد و گفتم چگونه كسی كه به عشق امام جلای وطن نموده به ایران هجرت كرده، باید چنین آواره و بی‌خانمان، و هر چند شب مهمان كسی باشد، به چند نفر از مسئولین هم مشكلات و گرفتاری‌های آقای باتااوش را منتقل كردم: آنها هم پاسخی كه دادند: هم تعجب می‌كردند كه این آقا چطور تا به حال در ایران بوده و هیچ كس خبر ندارد و دوم آن كه شاید… گفتم ما كه از غیب خبر نداریم می‌توانید با چند سؤال مشكل این شیدایی امام را حل كنید و لااقل ایشان را از آوارگی نجات دهید تا مبادا رسانه‌های ضد انقلاب كه كم هم نیستند از آقای باتااوش بهره‌برداری سیاسی نمایند.

١٢ بهمن ١٣٨٨

سایت “مرکز اسناد انقلاب اسلامی” کد مطلب: 8770

نکته) این نوشته دو روز پس از انتشار، از سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی حذف شد

نکته) کامنتها هم جالب بود بر روی این نوشته؛ وی به عشق امام راحل(ره) خانه و کاشانه خویش را رها کرد و در ایران اقامت گزید. آقای باتااوش هم‏اکنون در کشور ما زندگی‏می‏کند و همچنان بدون خانه و خانواده، در حالت شیدایی خود به سر می‏برد! بعضی وقتها باید ادعاها را کم کرد … و راه و رسم عاشقی را از و ….

کلاهبرداری فرانسوی در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ، حمید داودآبادی

اوایل دی ماه 1381 یعنی 7 سال پیش، شاهرخ سلطان احمدی خواهر زاده کاظم اخوان (خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی) که 14 تیر ماه 1361 همراه احمد متوسلیان، تقی رستگار و سید محسن موسوی در لبنان توسط نیروهای فالانژیست مزدور رژیم اشغال گر قدس به اسارت درآمد – گفت که سید رائد موسوی فرزند سید محسن، شماره تلفن فردی فرانسوی را داده که مدعی است اطلاعات جدیدی درباره 4 گروگان ایرانی دارد. آن طور که معلوم بود، سید حسین موسوی برادر سید محسن، در طرحی نو، این فرد فرانسوی را معرفی کرده بود.

آن گونه که شاهرخ می گفت، نام این فرد “رضا باتااوش” بود. شماره تلفن همراه او را گرفتم و پس از چند بار تماس، موفق شدم با او که فارسی را تقریبا خوب صحبت می کرد، گفت وگو کنم. قرار شد عصر همان روز همدیگر را ببینیم. محل قراری که او تعیین کرد، در طبقه دوم یکی از لاستیک فروشی های نزدیک میدان سپاه (عشرت آباد) بود. این که چرا چنین جایی را برای دیدار تعیین کرد، برای خودم هم عجیب بود.

ساعت 3 بعد از ظهر به محل قرار رفتم. میان لاستیک ها و بوی تند مواد نفتی، گوشه ای نشستیم و او شروع کرد به گفتن. او مدعی بود که در منطقه بیروت شرقی که تحت سلطه فالانژیست ها بوده، در زندانی که چند سلول داشته، تک تک گروگان های ایرانی را دیده است. او می گفت که فالانژها حاضر بودند در قبال یک کشتی نفت از سوی ایران، آنها را آزاد کنند.

وقتی از او زمان ملاقاتش با گروگان ها را پرسیدم، گفت که سال 1375 بود و این درست زمانی بود که بر خلاف ادعای او، در آن زمان دیگر فالانژها آن قدرت گذشته را نداشته و زندان و پادگانی هم در اختیار نداشتند. وقتی که بیشتر سوال کردم، او که متوجه شد من کاملا بر اوضاع و احوال بیروت و لبنان تسلط دارم، گفت که با چشمان بسته به آن مکان منتقل شده و چیز دیگری به یاد نمی آورد.

رضا باتااوش که نام کامل خود را این گونه برایم نوشت ژرارد ژان فابین باتااوش gerard jean fabianbataouche   گفت که حرفه اش خبرنگاری برای مطبوعات فرانسه بوده و هنگامی که امام خمینی در “نوفل لوشاتو” مستقر بوده، او نیز آن جا حضور داشته و حتی با همان هواپیمایی که امام به ایران آمد، او هم به عنوان خبرنگار به تهران آمده و از آن زمان تاکنون در ایران ماندگار شده است. باتااوش گفت که زن ایرانی اش خانه و زندگی او را گرفته و در حال حاضر هر روز پهلوی کسی زندگی می کند. او مدعی شد که حاضر است در قبال تهیه یک خانه و از همه مهمتر پاسپورت و شناسنامه ایرانی، به اسراییل سفر کند و واسطه گری کند تا گروگان های ایرانی آزاد شوند.

چندی بعد خسروی نژاد از همرزمان حاج احمد متوسلیان، گفت که سید رائد موسوی آن فرد فرانسوی را برده پهلوی نصرت کاشانی (رئیس وقت سازمان جانبازان و از همرزمان حاج احمد) و این فرانسوی مخ او را زده است. به پیشنهاد خسروی نژاد، رفتیم پهلوی کاشانی. همه ادعاهای باتااوش را گفتم و رد همه ادعاهای او را نیز اظهار کردم که کاشانی گفت:

من خودم هم به او شک کرده بودم. برای همین به بچه های ضد جاسوسی وزارت اطلاعات گفتم که رویش کار کنند.

جالب این بود که کاشانی پذیرفته بود در قبال واسطه گری باتااوش و آزادی حاج احمد، پیشاپیش یک خانه به نام او سند بزند و حتی یکی از مسئولین رده بالای انتظامی نیز قول داده بود که حاضر است مشکل پاسپورت و شناسنامه ایرانی برای او را حل کند. خلاصه با زیرآبی که بنده زدم، همه رشته های باتااوش پنبه شد. چند روز بعد، بر حسب اتفاق کتاب خاطرات یکی از افرادی که روزهای اول پیروزی انقلاب چند صباحی در اطراف امام بوده و بعدها به خارج پناهنده شده بود، به دستم رسید. گذشته از مزخرفات بیشمار کتاب، قسمتی از آن برایم خیلی جالب آمد.

او در بخشی از ادعاهایش گفته بود که یک جاسوس از فرانسه تا تهران همراه امام در هواپیما بوده است. به گفته او، این جاسوس که مستقیما عامل سازمان جاسوسی آمریکا “سیا” بوده، به عنوان خبرنگار فعالیت داشته و همواره خود را دور و بر امام نشان می داده است.سریع رفتم پهلوی نصرت کاشانی و ماجرای کتاب و خبرنگار جاسوسی را که با هواپیمای حامل امام از فرانسه به تهران آمده است، گفتم که او هم گفت:

 اتفاقا رفیقام بهم گفتند که به هیچ وجه دیگر با او ارتباط برقرار نکنم که او مشکل جاسوسی دارد.

جالب تر از همه این است که در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، سایت “مرکز اسناد انقلاب اسلامی” در اقدامی نسنجیده، با “رضا باتااوش” که حالا مدعی شده جزو نیروهای محافظ فرانسه بوده، مصاحبه ای با عنوان “محافظ مخصوص حضرت امام (ره)” با او انجام داده و از همه بدتر وی مدعی شده که آن فردی که دست امام را گرفته و از پلکان هواپیما پایین می آید، و تا امروز گفته می شد که فوت کرده، خود اوست و شروع کرده به روضه خوانی. والبته این ادعا کذب محض است. این که وی مدعی شده از طرف دولت فرانسه برای امام محافظ تعیین شده بود و درباره ارتباطش با امام داد سخن سر داده است، برای من که چندین جلسه با او به بحث و صحبت درباره فعالیت هایش پرداخته ام، بسیار عجیب آمد.

وقتی مرکز اسناد انقلاب از یک فرانسوی فریب خورد ، حمید داودآبادی

در 12 بهمن امسال وب سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی خبری با عنوان “افشای هویت کسی که دست امام را در پلکان پرواز انقلاب گرفته بود” منتشر کرد که به سرعت در وب سایت های خبری پخش شد. این در حالی است که بررسی های خبرنگار 30a30.ir  نشان می دهد که فرد معرفی شده دارای سوابق کلاهبرداری و دروغ پردازی و حتی مشکوک به جاسوسی داشته است ولی این بار توانسته است از طریق این مرکز اهداف شوم خود را دنبال نماید. با اینکه پس از 24 ساعت وب سایت مرکز اسناد خبر مربوطه را از سایت خود بدون هیچ توضیحی حذف کرد، ولی یک جستجوی کوچک در گوگل نشان می دهد که این خبر در سطح وسیعی در وب سایت های خبری نقل شده است که نیاز به تکذیب و یا توضیح در مورد عدم اعتبار خبر مربوطه از طریق وب سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی را بیشتر مشخص می کند.

ژرارد ژان فابین باتااوش که پس از تشرف به دین اسلام نام “رضا آهی” را برای خود برگزید، قبل از این هم در سال 1381 سعی کرده بود از خانواده دیپلمات های گروگان ایرانی در اسرائیل، به بهانه کسب اطلاعات و حتی آزادی آنها در قبال یک کشتی نفت کلاهبرداری نماید که با هوشیاری آقای حمید داودآبادی ناکام مانده بود.

ژرارد ژان فابین باتااوش خبرنگار فرانسوی است که در 10-5-1943 از یک مادر اسپانیائی و یک پدر فرانسوی که عضو ارتش فرانسه بود، به دنیا آمد. ازدواج با یک دختر ایرانی و حضور همزمان امام خمینی (ره) در نوفل لوشاتو باعث شد زمینه حضور او در کنار یاران امام و برقراری ارتباط نزدیک و جلب اعتماد بعضی از آنها فراهم گردد. ژرارد که با پرواز انقلاب به عنوان خبرنگار به ایران آمد، به جهت داشتن مدرک دانشگاهی در زمینه مهندسی راه و به کمک ارتباطاتی که ایجاد کرده بود، توانست در لایه هایی از نظام نفوذ کند.

این ارتباطات که از داشتن حکم از آیت الله خلخالی برای تحقیق و تفحص در امور خودرو سازی تا توصیه نامه هائی برای مساعدت با ایشان در جهت فروش نفت خام سبک ایران و در نهایت مصوبه هیئت دولت سازندگی در تاریخ 4/5/1384 در زمینه اعطای وام 154 میلیون دلاری برای مثلا سرمایه گذاری خارجی ایشان در زمینه تولیدات لبنی، می توان اشاره کرد.

ژرارد ولی به جهت طلاق همسرش، هر آن چه را که داشته از دست می دهد و برای نجات خود و کسب تابعیت ایرانی (پس از بیست سال حضور در ایران) دست به فعالیت ها و ارتباطات مشکوک و دروغ پردازی و کلاهبرداری می زند..

امیدواریم وب سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی که بدون هیچ تحقیقی در مورد اخبار منتشره و کاملا ذوق زده، از قصه های پر غصه متاثر شده و نگران استفاده سایت های معاند از این شخص هستند، به جهت اقدام غیرمسئولانه و غیرحرفه ای خود در عدم تکذب این خبر تبدیل به ابزار دروغ پراکنی ها همان رسانه ها نگردند.